آویشن (origanum vulgare) گیاهی علفی پایا و چند ساله است و شبیه به پونه کوهی است. برگهایش سبز تیره و گل‌های آن سفید مایل به قرمز یا بنفش دارد . ساقه‌های هوایی فراوان، کوتاه و خزنده دارد و ارتفاعش به 11 تا 51 سانتی‌متر است چون گل‌‌های آویشن معطر است زنبور عسل از آن عسل تهیه می‌کند .
این گیاه خودرو است و بوی معطر داردکه در نواحی خشک ، سواحل دریاها ، دامنه‌های کوهستانی و جنگها رشد می‌کند. از دیرباز از برگ وسرشاخه‌‌های گلدار آن به مصارف درمانی داشته است. البته از اسانس آن در عطرسازی و صابون‌سازی هم استفاده می‌شود.

خواص دارویی آویشن 
طبیعتی گرم وخشک دارد.

– سرشاخه‌های گلدار این گیاه اثر نیرودهنده‌گی دارد.
– آویشن مدر است
– تقویت کننده معده است
– مسکن اعصاب است
– قاعده آور است در درمان بیماریهای مختلف کاربرد دارد
– دم کرده آویشن برای درمان آسم و سرفه مفید است
– تقویت کننده دید چشم است
– مصرف تازه آن بصورت سبزی بسیار مفید است
– مخلوط نیم‌کوب سرشاخه آویشن، مریم گلی و بابونه درون پارچه و قرار دادن آن روی عضو دردناک به حالت گرم برای دل‌پیچه‌ها، رماتیسم و غیره مفید است.
– اسانس آویشن التیام‌دهنده و ضدعفونی کننده است

ترکیبات شیمیایی آویشن
در قسمت‌های مختلف آویشن موادی مانند تانن ، یک ماده تلخ و اسانس روغنی فرار و دیگر مواد یافت می شود
اسانس که بوسیله تقطیر یا بخار آب از گیاه بدست می آید به سهولت اکسیده شده و تغییر رنگ می دهد .
بخصوص اگر در ضمن تقطیر یا بعدا با ظروف آهنی تماس حاصل کند که در اینصورت رنگ آن تا حد قرمز
تغییر می کند این اسانس بر حسب محل رویش گیاه تفاوت کلی دارد
میوه این گیاه دارای 15 تا 31 درصد مواد روغنی با خاصیت خشک کننده قوی است و باید در شیشه های
کاملاً مسدود در جای سرد و دور از نور نگهداری شود .

مضرات آویشن
مصرف زیاد از حد دم کرده آویشن شدیداً قلب را تحریک می‌کند . در مورد مصرف اسانس آن هم
باید به مقادیر کم مورد استفاده درمانی قرار بگیرد